Living in the clouds
The story of Lhoku, a young Sherpa girl
Paulien Andriessen
Het Sherpa meisje Lhoku moet hoog in de bergen van Nepal een kudde kauries voor haar vader hoeden. Ze doet dat samen met haar opa. Het is een hard bestaan. Ze worden belaagd door een tijger en opa wordt meegesleurd door een aardverschuiving. Als Lhoku verliefd wordt op de herdersjongen Lakpa mag ze niet met hem omgaan van haar vader. Die heeft een andere huwelijkskandidaat voor haar uitgezocht. Daarom loopt Lhoku van huis weg en gaat ze in een tapijtfabriek in Kathmandu werken. Haar zusje werkt daar ook, maar voor Lhoku is het een drama. Ze kan niet aarden in een fabriek midden in een drukke stad. Al gauw wordt ze ernstig ziek.
Toen Eva Kipp bij mij kwam met de vraag of ik het verhaal van Lhoku wilde opschrijven, twijfelde ik. Eva had in Nepal gewoond, maar ik was daar nooit geweest. Kun je er dan over schrijven? Maar toen Eva een foto van Lhoku uit haar tas haalde, was ik meteen verkocht. Lhoku bestond echt! Ik zag een meisje met twee zwarte vlechtjes en een versleten hoofddoekje op. Ze had een lieve, maar ook enigszins droevige blik. Wat voor leven had zij als Sherpa meisje, hoog in de bergen en later in de drukke stad Kathmandu? Ik was benieuwd hoe het af zou lopene en besloot haar verhaal op te schrijven. Ik hoopte zo dat Lhoku gelukkig zou worden!
ISBN: 8173031568
Pagina’s: 58
Formaat: 272 x 216 x 5 mm
Uitgeverij: Book Faith India
Datum: 1999
Illustraties: Eva Kipp
In het Engels vertaald door: Kees Kuiken
Leeftijd: 8+
Fragment
”De volgende ochtend wordt Lhoku blij wakker. Zingend stapt ze de goht uit om de kauries te melken. Er hangen zware wolken aan de hemel, maar haar hoofd voelt licht. Als ze klaar is met melken hoort ze opa vragen of de boterthee nog niet klaar is. Meteen wil ze het vuurtje opstoken om thee te zetten. Maar dan ziet ze dat het hout bijna op is. Dat zal ze zelf moeten gaan zoeken, want opa is gewond geraakt, toen hij door stenen werd meegesleurd. ‘Even wachten, opa, ik moet eerst wat sprokkelhout halen,’ roept ze. ‘Zal ik dat voor je doen?’ klinkt onverwacht een stem bij de ingang van de goht. Dat is Lakpa! ‘Ja fijn!’, zegt Lhoku, wel een beetje verlegen. Opa trekt aan zijn pijp, kijkt olijk van Lhoku naar Lakpa, maar zegt niets.”
Living in the clouds
The story of Lhoku, a young Sherpa girl
Het Sherpa meisje Lhoku moet hoog in de bergen van Nepal een kudde kauries voor haar vader hoeden. Ze doet dat samen met haar opa. Het is een hard bestaan. Ze worden belaagd door een tijger en opa wordt meegesleurd door een aardverschuiving. Als Lhoku verliefd wordt op de herdersjongen Lakpa mag ze niet met hem omgaan van haar vader. Die heeft een andere huwelijkskandidaat voor haar uitgezocht. Daarom loopt Lhoku van huis weg en gaat ze in een tapijtfabriek in Kathmandu werken. Haar zusje werkt daar ook, maar voor Lhoku is het een drama. Ze kan niet aarden in een fabriek midden in een drukke stad. Al gauw wordt ze ernstig ziek.
Toen Eva Kipp bij mij kwam met de vraag of ik het verhaal van Lhoku wilde opschrijven, twijfelde ik. Eva had in Nepal gewoond, maar ik was daar nooit geweest. Kun je er dan over schrijven? Maar toen Eva een foto van Lhoku uit haar tas haalde, was ik meteen verkocht. Lhoku bestond echt! Ik zag een meisje met twee zwarte vlechtjes en een versleten hoofddoekje op. Ze had een lieve, maar ook enigszins droevige blik. Wat voor leven had zij als Sherpa meisje, hoog in de bergen en later in de drukke stad Kathmandu? Ik was benieuwd hoe het af zou lopene en besloot haar verhaal op te schrijven. Ik hoopte zo dat Lhoku gelukkig zou worden!
ISBN: 8173031568
Pagina’s: 58
Formaat: 272 x 216 x 5 mm
Uitgeverij: Book Faith India
Datum: 1999
Illustraties: Eva Kipp
In het Engels vertaald door: Kees Kuiken
Leeftijd: 8+
Fragment
”De volgende ochtend wordt Lhoku blij wakker. Zingend stapt ze de goht uit om de kauries te melken. Er hangen zware wolken aan de hemel, maar haar hoofd voelt licht. Als ze klaar is met melken hoort ze opa vragen of de boterthee nog niet klaar is. Meteen wil ze het vuurtje opstoken om thee te zetten. Maar dan ziet ze dat het hout bijna op is. Dat zal ze zelf moeten gaan zoeken, want opa is gewond geraakt, toen hij door stenen werd meegesleurd. ‘Even wachten, opa, ik moet eerst wat sprokkelhout halen,’ roept ze. ‘Zal ik dat voor je doen?’ klinkt onverwacht een stem bij de ingang van de goht. Dat is Lakpa! ‘Ja fijn!’, zegt Lhoku, wel een beetje verlegen. Opa trekt aan zijn pijp, kijkt olijk van Lhoku naar Lakpa, maar zegt niets.”